چشامو که وا کردم داشتم را می رفتم ـ یه خط سفید وسط جاده 

ـ من که ماشین نیستم که چراغ داشته باشم ـ این خطه هم هی گم میشه
 
ـ جاده تاریکه ـ کنارمو نمیبینم ـ خیلی مبهم از روبرومم چیزی معلوم نیست .

 یادم نمی آد ـ هیچی از پشت سرم و قبلاُ تو ذهنم نیست ـ شایدم هیچوقت بهش نیگا نکردم . 

 نمیدونم از اول داشتم همین طرفی میرفتم ؟  شایدم قبلاُ اون طرفی

ـ من فقط همین خط وسط جاده یادمه . چیزی از قبل اون یادم نیست ـ شایدم اون طرفم مثل این طرف فقط همین بوده ...

 یادم نیست کی شروع کردم راه رفتن رو ـ اما می دو نم اگه راه نرم دیگه نیستم ـ من الآن یه کسی ام . همون که داره را میره

 ـ هیچی نمی بینم ـ هرچی میدونم تصورات خودمه ـ شاید من یه دیوونم که توی یه بیمارستان بستن به یه تخت

و دارم تو ذهن خودم زندگی میکنم ـ شایدم بنزین ماشینم تموم شده بود پیاده شدم بنزین پیدا کنم . پس چرا بنزین همرام نیست؟

 خوب شاید همنوز پیدا نکردم ـ اما ظرف خالی هم ندارم .شایدم اصلاُ ماشین ندارم . 

 من فقط میدونم که دارم راه می رم .ـ شایدم نمیرم . اما آخه ضربه های پاهامو زیر تنم احساس میکنم . 

 اما همش فقط همینا جلومه . دوتا سیاهی وسطشم یه خط سفید که همینجور ادامه داره .

شایدم فقط دارم درجا پاهامو تکون می دم .ـ فقط این پا اون پا می کنم . آره  . حتما ُ منتظرم . منتظره ..... ؟

خب شاید پشت در اتاق عملم ـ منتظرم ببینم نتیجه چی میشه .

شایدم پشت در توالتم ... اما توی سف که می دونم نیستم ـ خب این خوبه ٫ پس حالا دیگه نوبت خودم میشه .