به درک

*خودم رو بابت این خود سانسوری میبخشم . آخه خوب نیست کلمات 

 رکیک اینجا گفت اما کلا بگم که عنوان این مطلب ترجمه ی

 بی ادبانه ی عنوان فعلی بوده .

  به درک* . نمی دونم من بی غیرت یا بی خیالم یا احمقم  .
 اما نمی دونم چرا وقتی چیز ها ای که حتی از فکر کردن بهشون میترسم برام

 اتفاق می افتن من ککم هم نمیگزه . اینو اولین بار وقتی چند ثانیه بعد

 از اینکه جنازه ی مادرم رو با سر تقریبا متلاشی شده وسط جاده
تو

بیابون دیدم فهمیدم . درست چند لحظه قبل از تصادف من و مامان
 
داشتیم با آواز خوندنمون گوش همه رو کر میکردیم . من و مامان  هر
 
دو مون عقیده داشتیم صدامون خیلی قشنگه اما یادم نیست کس دیگه 

 ای هم این موضوع رو حتی برای حفظ ظاهر تائید کرده باشه . و یک
 
لحظه ی بعد من تو ماشین گیر کرده بودم . یادمه بابا مو دیدم که رو به 

 گارد ریل وایساده بود و داشت به یه چیزی اونجا نیگا میکرد . دلا شد
 
بعدصاف شد و زد تو سرش . من شاخ در آوردم . بابام از این کارا
 
نمیکرد . اینجا بود که فمیدم یه اتفاق تاجوری افتاده . مثلا در حد خراب
 
شدن مسافرت و چند روز معطلی . چشمام خوب نمیدید .
 
همینجوریشم خیلی چلفتی ام . با زحمت از ماشین پیاده شدم و با

خودم غرغر میکردم . آخه یه چیز آهنی ی دو سانتی تو ساق پام فرو

 رفته بود . منم که آخر بچه ننه . بعد با همین غر غر ها رسیدم تقریبا
 
جائی که بابا وایساده بود .از رو کنجکاوی کلمو برگردوندم اونجا رو نیگا
 
کردم ببینم چی اونجاس . دیدم یه توده پارچه مثل لباس یه خانومه .

فکر کردم یکی دست و پاش شیکسته لابد . اومدم ببینم پام چی شده.

 دیدم رو زمین پر خونه . و من روی یه چیز سفیدی وایسادم  .
 
بعد نیگاه کردم  . مو های مامانم رو شناختم . اون خونا از سر مامانم
 
اومده بود . نگران شدم . پریدم طرفشش . دکتر بازیم گل کرد  .  علائم

حیاطی نداشت . دقت کردم دیدم مغزش از سرش زده بیرون . آخه
 
به صورت افتاده بود . و روسری داشت نتونسته بودم اول این رو تشخیص 

بدم .اون چیز سفیدی هم کی روش وایساده بودم و یکمیش مالیده
 
شده بود کف کفشم مغزش بود . بعد باورم نشد دوباره نبضش رو

گرفتم بعد انگار یکی بهو گفت آدو احمق نشو .نیگاش کن . این

مغزشه رو زمین  . انتظار داشتم الان یه اتفاقی بیفته مثلا سکته
 
کنم . یا حداقل غش کنم . اما حتی گریم نکردم . حتی تا هنوزم که

سه سال گذشته گریه نکردم . بقلش کردم ینی تفریبا روی جنازش
 
خوابیدم . و بعد مثل بچه گی هام که لکنت داشتم و یه چیز رو چند

بار میگفتم  یه پنجاه شست باری داد زدم .

نمیخوام نمیخوام نمیخوام .

  همین . این کل نشانه ای بود که میشه فهمید من از مردن مامان
 
با اون وضع فجیع ناراحت هم شدم . بعد پاشدم یه ماشین پیدا کردم
برگشتم هتل . یک ساعت بعد من توی لابی نشسته بودم داشتم
 
غشغش میخندیدم و جک میگفتم . یادمه که ناراحت بودم . اما یه
 
جور پوزخند توی دلم بود . انگار داشتم به دنیا دهن کجی میکردم که
 
با اینکه بزرگترین شادی زندگیمو ازم گرفتی من بازم میخندم . چون
 
خدا زندست . چون عشق من به مادرم هنوز اینجاست . چون

محبتش رو و نوازشش رو احساس میکنم . اون تن بد بخت و کریحی
 
که اونجا افتاده بود مادرم نبود . مادرم  هیچ وقت اون تو نبود . مادرم
 
توی قلب من و توی احساس من بود . و بعد از اون مسلسل وار
 
اتفاقای مختلف . اما من بهشون خندیدم . هرچی بیشتر شدن
 
هرچی اتفاق ها بدتر و نتیجشون مخرب تر شد صدای قهقه ی منم
 
بلند تر شد . عیسی میگه اگه زدن تو گوشت با لبخند اون طرف
 
دیگرو ببر جلو که بازم بزنن . منم همینطور شدم . هرچی بیشتر بلا

سرم اومد من بیشتر ازش استقبال کردم . کم کم همه چیز برام

اهمیتش رو از دست داد حالا دیگه من توی دنیای کثیف و مسخره ی
 
شما زندگی نمیکنم . من توی من زندگی میکنم . توی دنیای من .
 
با عشق با شادی خوشبخت و بدون نگرانی تنها تاسفم تو ای
 
هستی که دلت رو به چیزا ای خوش کردی که هر لحظه

میتونی از دست بدی .....................................................